De dikke buiken club

Die groeiende buik van mij, ik blijf het iets fascinerends vinden. Eerst kon ik niet wachten tot dat hij ging groeien, en nu vind ik hem soms best wel klein. Tot dat ik weer foto’s van mijn buik zie en tot de conclusie moet komen dat hij toch best wel eh groot is. Zoals bijvoorbeeld op deze foto die Dennis afgelopen maandag  van mij maakte (Klik). Dan moet ik toch wel echt toegeven dat hij behoorlijk groot is. Maar als ik naar beneden kijk vind ik het best wel mee vallen. En soms betrap ik mijzelf er ook wel eens op dat ik buiken van andere nog groter vind dan die van mijzelf.

Maar wie hou ik nou voor de gek? Eigenlijk alleen maar mijzelf. Want zoals je op de foto hier boven kunt zien is die buik van mij toch behoorlijk aan het groeien. En daarnaast hoor ik ook vaak van Dennis dat mijn buik weer gegroeid is.

Het blijft toch iets geks. Zo kan ik mij bijvoorbeeld niet eens meer herinneren hoe mijn buik hiervoor was, alsof die dikke pens er altijd al is geweest. En net zoals mijn navel, ook zo iets wat ik fascinerend vind. Want er uitsteken doet hij niet maar hij veranderd nog wel steeds van vorm. De ene keer heb ik echt weer een kuiltje en het volgende moment bijna niet meer. Net op het randje van er nog normaal uitzien en er uitsteken.

Zwangerschap is sowieso heel fascinerend en een beetje gek, maar er echt over nadenken doe ik maar niet. Want volgens mij wordt je daar helemaal gek van. Want denk maar eens bij je zelf na, er groeit gewoon een mens in je, dat is toch eigenlijk ontzettend gek?